wsadziła je w maszynkę do mięsa. Próbowała zgiąć palce i aż syknęła z bólu. – Aj! Emma zamachała nóżkami. Kate podeszła do kosza i wyrzuciła zużytą pieluchę. Dziecko zaczęło pojękiwać, więc wzięła je na ręce, a jednocześnie skinęła głową Juliannie. – Wejdź, porozmawiamy. Dziewczyna niepewnie zrobiła parę kroków i usiadła na brzeżku łóżka. – Gdzie Luke? – Wyszedł po kawę i bułki. – Emma poruszyła się na jej rękach i znowu jęknęła. – Musimy wymeldować się zaraz po śniadaniu. Julianna skurczyła się na swoim miejscu. – Czy... czy coś dla nas znalazł? – Tak, ale uprzedzał, że to straszna dziura. W lepszych hotelach trzeba płacić kartą kredytową, a Luke chce się tym razem zameldować pod fałszywym nazwiskiem. Julianna zmarszczyła brwi i spojrzała na małą. – Co się dzieje z Emmą? Nigdy tak nie jęczała. Kate spojrzała w dół. Mała siedziała na jej kolanach, lekko się o nią opierając. Rzeczywiście, nigdy wcześniej tak się nie zachowywała. Zmarszczyła czoło, niezadowolona, że Julianna zauważyła to pierwsza. – Jest dzisiaj trochę grymaśna. Źle spała. To się czasami zdarza. W pokoju zaległa kłopotliwa cisza. – Cieszę się, że ci ją dałam – powiedziała w końcu Julianna. – I że nie zrobiłam... wiesz czego. Skrobanki. Kate zadrżała na myśl o tym, że Emma mogła się w ogóle nie urodzić. – Ja też się cieszę. Jest zupełnie wyjątkowa. Julianna dotknęła policzka dziecka, a potem szybko cofnęła rękę. – Chciałam przeprosić za moje wczorajsze zachowanie. – Nie masz za co przepraszać. Dziewczyna potrząsnęła głową. – Sama nie wiem, dlaczego nigdy... nigdy nie docierało do mnie... – urwała i podjęła dopiero po chwili: – pozwoliłam na to. Mogłam się poskarżyć. Też jestem winna. – To nieprawda. – Kate przysunęła się bliżej. – Przecież byłaś dzieckiem. To on nadużył twojej niewinności i zaufania. Popełnił przestępstwo. – Ale dlaczego go nie powstrzymałam?! – Próbowała zacisnąć dłonie, lecz tylko syknęła. – Mogłam powiedzieć mamie, mogłam od niego uciec. Kiedy o tym myślę, chcę umrzeć! – Julianna milczała przez chwilę, zaciskając usta. – Wiedziałam, że to nie jest normalne! Właśnie dlatego zaszłam w ciążę. Chciałam mieć normalną rodzinę. Tak jak inne kobiety. Jak ona i Richard. Kate prawie nie czuła już gniewu. Położyła dłoń na ramieniu Julianny, z nadzieją że przerwie jej rozważania o tym, co zrobił John Powers. – Psychiatra powinien ci pomóc z tego wyjść – szepnęła. – Wytłumaczy ci, co się stało. Wtedy poczujesz się lepiej. Julianna wstała i podeszła chwiejnym krokiem do drzwi. Serce Kate ścisnęło się z żalu. – Muszę się spakować – powiedziała słabym głosem. – Pewnie zaraz wróci Luke. – Zaczekaj. – Kate wstała, przekładając Emmę do drugiej ręki. –